Gazeteci Soner Yalçın’ın Sözcü’deki bugünkü köşesinde, ekonomistlere yüklendi. İşte Soner Yalçın’ın ekonomistlerle ilgili dikkat çeken yazısı….
TEK TİPÇİ KAFA
Türkiye’de son kırk yılda…
Dört defa kriz geçiren…
Vahşi neoliberalizmin ülkede kök salmasının kıymetli etmenlerinden biri medya oldu:
Sadece Hürriyet, Sabah ya da Yeni Yüzyıl, Radikal üzere gazeteler değil.
1980’lerden itibaren iktisat gazete ve mecmualar birinci kere yayınlanmaya başlandı: Dünya, Barometre, Liberal Bakış, Finansal Forum, Para, Power, Ekonomist, Capital, Forbes gibi…
Gazeteler, iktisat bültenlerine sayfalar ayırdı. Televizyon haber kanallarında saatlerce süren iktisat bültenleri yaptı.
Milliyet üzere kimi gazeteler Amerikan finans yayını The Wall Street Journal üzere ekler verdi.
Ekonomi müellifleri ikonlaştırıldı. Yabancı muhabirler el üstünde tutuldu; “akil adam” muamelesi gösterildi!
İş adamlarının kesime girmesiyle medya tekelleştirildi; halktan kopuk plazalara taşındı ve habere bakış kurgulanarak “evrimleştirildi.”
Merkez medya, seçkinlerin/Beyaz Türklerin yayın organı oldu.
Amaç, devleti toplumu dönüştürüp “Ben Merkezci Çağı” başlatmaktı.
Amaç, topluma “tüketim bilinci” aşılamaktı.
Haber; borsa, döviz, faiz üzere “kağıttan kaplan” iktisadi araçlara teslim edildi:
-Eyvah borsa düşüyor!
-Eyvah döviz yükseliyor!
Emek dünyasına dönüp bakmadı bu iktisat bültenleri…
???
Bu kırk yıllık neoliberal tertip medyadan üniversitelere kadar -sözde entelektüel- tek tipçi uzman yarattı. Manifestoları, şartsız kuralsız kumarhane iktisadına bağlılıktı!
Bugün hâlâ… “Ekonomist gazeteci” sıfatıyla bu ezberle yazıyorlar…
Bugün hâlâ… “Ekonomist / iktisatçı” sıfatıyla bu ezberle konuşuyorlar…
Savundukları sistemin son kırk yılda dört kere batmasından hiç kelam etmiyorlar. Ülkenin kaynaklarına çökenlere hiç lafları yok. Global neoliberalizmin, zenginler ve fakirler ortasında -mülteci krizi gibi- derin sınıfsal bölünme yarattığını görmüyorlar.
Sorumluluğu daima halkta arıyorlar, yükü daima halkın sırtına bindiriyorlar.
İşte… “EYT ülkeyi batırır” diyen de bu tek tipçi kafa!
Çünkü: Ücretleri-maaşları ülkedeki krizlerin sebebi göstermeye devam ediyorlar…
Çünkü: Çalışanlara-emekçilere yönelik istihdam temelli toplumsal güvenlik siyasetlerine kırk yıldır karşılar…
Çünkü: Kamu kaynaklarının adil olmayan biçimde dağılmasından yanalar. IMF ve Dünya Bankası’nı çağırıp bir defa daha “kemer sıkma” politikalarını” devreye sokma taraftarları bunlar…
???
Tek tipçi başın istediği; hak kazanma temelli toplumsal teminat şartlarının daima ağırlaştırılması. Bu sebeple:
1980’lere kadar emeklilik yaşı azalan eğilim gösterirken -1990’lar başında kısa periyot hariç- son kırk yılda tam aykırısı seyir izledi:
1950’de emeklilik yaşı 60 idi.
1965’de hudut 55 yaş oldu.
1969’da yaş 52’ye indi.
1976’da 25 yıl, 5 bin gün olarak belirlendi…
Neoliberalizmin devreye girmesiyle 1986’da emeklilik yaşı tekrar 60 oldu. 1980-1989 yıllar ortasında işçi haklarını daraltan 31 kanun çıkarıldı…
Türkiye tarihinin en büyük emekçi gösterileri/ Bahar aksiyonları sebebiyle 1991’de emeklilik yaşı aşağıya çekildi. (EYT’liler bu çaba sayesinde hak kazandı.)
Fakat. Zelzele ileri sürülerek 1999’da emeklilik bayanlar için 58, erkekler için 60’a çıkarıldı. Ardından… Neoliberalizmin katıksız savunucusu AKP, 2006’da emekliliği herkes için 65 yaş olarak belirledi!
EYT’liler yıllardır diyor ki:
-“Biz 1999’dan evvel çalışmaya başladık, toplumsal güvenlik primleri yatırdık ve beş bin küsur çalışma gününü doldurarak emekli olduk.”
Hukuken ve ahlaken doğrudur bu…
Neoliberal tek tipçi baş, “emekçi hakkını” tedavülden kaldırdığı için endişe salıyor ülkeye… Kırk yılda dört kere yaşanan krizinin sorumlusu olarak işçileri göstermeye hâlâ devam ediyor!
Türkiye’nin asıl sorunu bu tek tipçi kafadır…
