Akit yazarı Abdurrahman Dilipak, seçmenin, siyasalların veli-i nimeti olduğunu söyleyerek, “Eğer toplum sizi istemiyorsa yapacak bir şey yok. Tehdit ederek ya da zorla işbaşında kalamazsınız” dedi. Saltanatın her vakit felaket getirdiğini kaydeden Dilipak, “Siyaset aile eş-dostla yapılacak bir şey değil” sözünü kullandı.
“Seçim sonuçları ortada. Dışarıdan seçmen ithal edecek halimiz de yok. Bu durumda, ya sandığa gitmeyenleri ikna etmeniz gerek; ki, onların kim olduklarını tam olarak bilmiyoruz” diyen Dilipak'ın “Hak merkezli düşünmek” başlığıyla yayımlanan yazısı şöyle:
Yeni kuracağınız partide, ayrılmayı düşündüğünüz partiden daha pak beşerler mı bulacaksınız?! Ya da öbür tarafa soralım, bu şahısları dışlıyorsunuz da, içinizdeki birçok kişi bunlardan daha emniyetli, daha sadık ve daha mı akıllı! Hiç sanmam..
Seçim sonuçları ortada. Dışarıdan seçmen ithal edecek halimiz de yok. Bu durumda, ya sandığa gitmeyenleri ikna etmeniz gerek; ki, onların kim olduklarını tam olarak bilmiyoruz. Sandığa giderse kime oy vereceği de muhakkak olmaz. Bir halde tercihini muhakkak edenlerin dağılımı da sandık sonuçlarına yansımış durumda. Şayet bunları ikna edip yanınıza alamazsanız, bu sonuç değişmeyecek.
Onları meydan okuyarak, tehdit ederek, karşı tarafın yanlışlarını anlatarak, geçmişte yaptıklarını anlatarak buraya geldiniz. Bunları tekrar tekrar anlatarak varacağınız yer daha farklı olmayacak.
Aslında kendimizi anlatmak kadar, seçmeni dinlemek de gerekiyor. Monolog değil diyalog..
Seçmen, siyasalların veli-i nimetidir. Siyaset vekalet kuruluşudur. Şayet toplum sizi istemiyorsa yapacak bir şey yok. Tehdit ederek ya da zorla işbaşında kalamazsınız. Beşerler farklı bir inanç ve dünya görüşündense de onları ikna edemeyebilirsiniz. Onlar da size oy vermeyebilir. Peygamberler de emsal durumlarla karşılaştılar. Bizim siyasetimiz HAK merkezli olmak zorunda. Millet de yöneticiler de bu merkezden saparsa, sonuç felakettir. Herkes birbirini Hakka çağırarak lakin sulh ve selamete ulaşabilirler. Değilse kapak tencereye uymuyorsa oyun bozulur, tencere yuvarlanır ve kapağını bulur.
Siyaset aile eş-dostla yapılacak bir şey değil. Saltanat her vakit felaket getirdi. Kısa vadeli başarılı devirler olsa da gerisinden felaket geldi. Kardeş katillerine kadar gitti iş. Şia, ehli beyt’i siyasi vasi olarak gördü. Hilafette ehliyet, liyakat, adalet, ilim ve hikmet, takva yanında işin bir de olmazsa olmazı olarak vekalet vardı. Yani biad. Karşılığında cennetin satın alındığı bir kontrata sadakat. Birinin bir diğerine itaati değil, mukaveleye itaat. Ulul Emr’de, mal, can, namus, akıl-inanç ve kuşak emniyetinin korunması konusunda yetkilenmesi, halkın ona mali dayanak vermesi ve halkın konulan legal kurallara uyması ile sonlu bir itaat sözkonusu. Yoksa masiyette itaat olmadığı üzere keyfiliğe de müsaade yoktur. Halifeyi hutbede sustururlar. Peygambere savaş koşullarında sorarlar. “Aklınla mı hükmediyorsun, yoksa vahiy mi, bu husustaki bize söylediğin” diye.
Onun için bu üzere mevzularda tarihten ders almamız gerek. Peygamberimiz vefatından evvel kimseyi, kendinden sonrası için yerine vasiyet etmedi. Hz. Ebubekir, Hz. Peygamber hastalandığında yerine imam olarak vekalet etmesinden yola çıkarak, “Hilafetin onu hakkı olduğunu” söylese de, o hakem olarak vazife aldığı bir yerde uzlaşma olmayınca halkın biadı ile Halife oldu. Öteki Halifeler de seçimle geldi. Buna karşın Peygamber soyundan gelen dört şahıstan üçü şehid edildi. Bu da bize ders olsun. Hanımları yahut beyefendileri siyaset ve bürokrasi de, kamu hizmetinde olanların eşleri sakın bu işe müdahale etmesinler. Oğulları, kızları, gelinleri, damatları, enişteleri, amcaları, dayıları da.. Sakın ola çocuklarını zaruret olmadıkça kamu misyonlarına atamasınlar. Şaibe ve fitneye sebeb olurlar, iftiraya uğrarlar ve kimse bu işten sonuç prestiji ile kârlı çıkmaz. “Mahkeme kadıya mülk değildir.” Bu makamlar gelip geçicidir.. Kimse kamu sorumluluğu konusunda ihtirasla bu işi istemesin. Sonra bu iş onlar için dua ile istenen belaya dönüşür.
Siyaset her yerde her vakit ekseriyetle üretilen mefahirlerin gölgesinde saklanan trajedilerle ve ihanetlerle doludur.. Siyaset muhterislerin çarçabuk düştükleri bir “Bal tuzağı”dır aslında .
Fatih – Fetih hoş de Cem Sultanı nereye koyacaksınız! Fatih’in vefatından sonra yaşanan olaylara da bakmak gerek bir. Yakub AS ile Esav arasındaki çatışma ya da 4 Halife’den 3’ünün nasıl vefat ettiği ve Kerbela’da yaşananlar.. Beşerler neden ders almazlar bu “kardeş katli”nden.
Adam asılan yere “Siyaset meydanı”, “Siyasi sebeble katl”e “Siyaset etme”, idam gömleğine “siyaset gömleği”, Darağacına “Siyasetgah” denmesi boşuna değil. “Sulhetme sanatı”nın nasıl bir “kavga, hatta cinayet” vesilesi olduğunun trajik kıssaları ile doludur tarih. Lakin bir el, o trajedilerin üstünü mefahirle örter! Niçin, siyaset günümüzde “kazanmak” üzerine bir lisan kullanmaz. Dışlayıcı, tehditkar, aşağılayıcı bir lisan kullanır. Bunu tekrar düşünmemiz gerek. “İhanet” yok değil ancak her tenkit de ihanet değil. İhanet olsa bile, ona geri dönüş için bir açık kapı bırakılamaz mı!
Media siyasetin, siyaset medianın dolduruşuna geliyor sanıyorum. Bu soğuk savaş taktikleri ile kimse bir yere varamaz. Bindiğimiz kolu keseriz sonra. Bu manada media çok saf ve pak değil. Biliyorsunuz, “Media tetikçiliği” diye bir şey var. Bir de “Sosyal Media” belası çıktı başımıza, “İnfaz ya da suikast timi” üzere bir iş yapıyorlar. “İtibar cellatlığı”na soyunuyorlar. Hani “Bir topluluğa olan düşmanlığımız bizi onlar hakkında adaletsizliğe sevk etmeyecekti”.
Basın daima siyasetin yükünü taşıyor, hem de kendini siyasetin yerine koyup, kıraldan fazla kıralcı bir rol üstleniyor. Hatırlayın, İBB’de, kurumun ana serverinin klonlanması konusu vardı. Olay oldu. Herkes kendine nazaran bir şeyler söyledi. Hiç düşündünüz mü, günlerce gündem olan, herkesin bir formda konuştuğu bu olayın aslı neydi? Bir olayın içine siyaset karışınca işin rengi değişiyor.
Ülkede herkesin neredeyse her bahiste bilgisi olmasa da fikri vardır, çokça yorum yapar, kendini haklı çıkarmak için her yolu dener, karşı tarafa karşı da hakaret etmeyi de kendine hak sayar.
Biliyorsunuz devlet memuru, bilhassa hassas vazife ifa edenler, yani “sırtında yumurta küfesi taşıyanlar”, zorda kalsa dahi çıkıp kendine nazaran açıklama yapamaz. Yöneticilerine bilgi verir, kurumun resmi kaynağı, basın danışmanlığı aracılığı ile açıklama yapılır, ya da yapılmaz… Hele ki belgisiz bir seçim süreci varsa ve mevzu direkt lideri ilgilendiriyorsa..
Olayı hatırlayalım; Kanuna alışılmamış bir yazı ve “başkan imzası” ile başlayan bir süreç vardı. İBB ve iştiraklerindeki tüm data ve altyapıların, kurum dışından görevlendirilen şahıslarca kopyalanması. Biliyorsunuz, bu yapılmak istenen şeyin kanuna karşıt olduğu zati mahkemece de tescillendi ve mahkeme bu mevzuda yürütmeyi durdurma kararı verdi. Kasıt vardı, yoktu, oydu, buydu, şuydu, farklı bir mevzu.. Bilinen şey; teşebbüsün hukuksuzluğu. Bürokrasiyi ilgilendiren kısmı da bu aslında. Bir de herkesin kısaca data kopyalama dediği olayın içinde nispeten daha az dikkat çeken bir söz var. “Altyapı”. “Veri ve altyapı kopyalama”.. İşte bu kırmızı çizgi. Şahısların değil devletin kırmızı çizgisi. Ayrıntı veremiyor kimse, zira cürüm. 6532 sayılı Devlet İstihbarat Hizmetleri ve MİT Kanunu uyarınca hata.
Madde 7 (hukuksuz elde etme teşebbüsün sonucu) yaptırımları, cezaları anlatıyor. Bu konu esasen ilgili süreçte, içinde Ekrem İmamoğlu’nun da bulunduğu muhataplarına gerekli halde anlatılmış ve gerekli ikazlar yapılmış. Kriz yönetilmiş ve büyümeden önüne geçilmiş. Olay mühletince rastgele bir çok yahut olumsuz, nezaket dışı, meydan okuma üzere bir durum yaşanmamış. İşin içine media karışınca işin rengi değişiyor alışılmış. Bunu muvafıklar ve muarızlar birlikte başarıyor. Bu işin birinci kurbanı da hakikat oluyor.
Olayın öncesi ve sonrasında hiçbir medya organına bilgi, evrak, demeç yahut röportaj verilmemiş. İlgili yönetici hakkında yazılanlar büsbütün masa başı eseri anlaşılan. Ne bu tarafın dediği üzere bir meydan okuma, ne de karşı tarafın hesap sorma savları gerçek dışı. Yapılan masa başı haberlerle ilgili düzeltme teşebbüsleri ve TRT’nin olayla ilgili röportaj yapma isteği de kurum basın danışmanlığı ve idare tarafından onaylanmamış. Bunlar gerçekler. Bugüne kadar yazılanlar, çizilenler, yorumlar ise gerçek dışı. Sıradan, kolay bir olay, siyasi bir arbedenin gereci haline getirildiğinde, taraflar gerçeği ortaya çıkarmak yerine, karşısındakine ziyan vermek için bir olayı kullanabiliyorlar. Bu olaylar yalnızca zıtlar ortasında değil, vakit zaman tıpkı hareket içinde de birbirlerine karşı kullanılabiliyor. Bölünmenin asıl sebebi de bu olsa gerek. Dilerim yaşananlardan ders alırız. Selâm ve dua ile.
